Kàtz un Hund
Von Ronald Euler


Sie miaut so scheen.
Er zeijt de Zehn.
         - Dü elendischer Hund!
Er schwänzelt nett.
Sie màcht de Buckel rund.
         - Dü kànnsch mir gràd enuff do kràwle, gell!
Er bellt so wüscht.
Sie veziehjt sisch.
         - Awwer nitt so witt!
Sie zeijt de Kràlle fin.
Er ziehjt de Schwànz in.
         - Klines Schlàppschwänzel dü!
Sie verrobbe sisch de Belz.
Sie belze sisch wie ’s Vieh.
         - Dies Lumbepàck!
Sie hàn sisch kàtzegër.
Sie zeijes hundsletz.
         - Zum Kàtzelëd ischs hundsschàd!
Wie de Hund de Knoche,
Wie de Kàtz de Müss,
         - Sie losses nitt!
Sie brüsche sisch.
         - Diss gitts doch nitt, nundidiàwelnochemol!



Kàtzegër:  „katzengern“
Hundsletz:  absolut verkehrt
Nundidiàwel:  verdammt (< frz. „nom de Dieu!“)

© 2002 R. Euler






Autor     Literatur     Vorherige Seite     Nächste Seite