KÃ tz un Hund Von Ronald Euler
Sie miaut so scheen. Er zeijt de Zehn.
- Dü elendischer Hund! Er schwänzelt nett. Sie mà cht de Buckel rund. - Dü kà nnsch mir grà d enuff do krà wle, gell!
Er bellt so wüscht. Sie veziehjt sisch. - Awwer nitt so witt! Sie zeijt de Krà lle fin. Er ziehjt de Schwà nz in.
- Klines Schlà ppschwänzel dü! Sie verrobbe sisch de Belz. Sie belze sisch wie ’s Vieh. - Dies Lumbepà ck!
Sie hà n sisch kà tzegër. Sie zeijes hundsletz. - Zum Kà tzelëd ischs hundsschà d! Wie de Hund de Knoche, Wie de Kà tz de Müss,
- Sie losses nitt! Sie brüsche sisch. - Diss gitts doch nitt, nundidià welnochemol!
Kà tzegër: „katzengern“
Hundsletz: absolut verkehrt Nundidià wel: verdammt (< frz. „nom de Dieu!“)
© 2002 R. Euler
Autor Literatur Vorherige Seite Nächste Seite
|